Conny Vandenbos Tijdschriftencovers

			ENORM 15, februari 1965 Songfestival: een wassen neus In het blad staat een enigszins zuur artikel over het Nationale Songfestival: Laten we het maar dadelijk zeggen: het was een zielige vertoning. Met een enthousiasme een betere zaak waardig, hebben de televisiemensen vijf opeenvolgende keren telkens drie zeer onbenullige liedjes, gezongen door niet overtuigende liedjeszangers en -zangeressen, gepresenteerd als hoogtepunten van de Nederlandse prestaties op dat gebied. Met een ernst die ons doet twijfelen aan de geestelijke vermogens van de "jury"-leden is uit vijftien wanproducten uiteindelijk één slecht lied gekozen als het beste. "'t Is genoeg" dus, want zo heette - merkwaardige speling van het lot - het liedje. Bij deze profeterende titel kunnen wij ons geheel neerleggen; inderdaad, het is genoeg. De naam van de zangeres wil ons op dit moment niet te binnen schieten, maar zij kan in ieder geval verzekerd zijn van onze ongerustheid over en grote deelneming in deze situatie.
			RECORD MIRROR 208, 6 maart 1965 In de Record Mirror van 6 maart 1965 werd verslag gedaan van een bezoek dat vijf zangers en zangeressen brachten aan Radio Luxemburg. Het artikel gaat voornamelijk over het radiostation. De vijf artiesten staan op diverse foto's maar worden verder nauwelijks genoemd. Over Conny wordt één keer iets geschreven: "Conny is a very big European star from Holland, and she has sold an incredible number of records over there." Dit is duidelijk een stukje propaganda uit een internetloze tijd, waarin dergelijke mededelingen niet waren te controleren op hun waarheidsgehalte. Conny had met "Waar zijn al de bloemen toch" en "Raak me niet aan!" wel wat leuke verkoopsuccesjes gehad, maar om nu te spreken over een "incredible number of records" is enigszins overdreven. Op de voorpagina staan: Gerry Marsden (boven), en onder van links naar rechts Elkie Brooks, Billy J. Kramer, Dodie West en Conny van den Bos.
			TELEVIZIER 11, 13 maart 1965 Met het oog op het naderende Eurovisie Songfestival plaatste de AVRO een foto van Conny op de voorpagina van de TeleVizier van 13 maart 1965. In het blad staat verder geen artikel over Conny.
			GOEDE ONTVANGST 2, 1966 Het zwaar bevochten succes van Conny van den Bos Conny van den Bos is een witte raaf in de wereld van de Nederlandse lichte muziek. Zij begon heel jong te zingen en op te treden, en daarom is het niet oncharmant te zeggen dat zij al heel wat jaren in deze harde business mee loopt. En eerlijk gezegd bleef haar licht daarbij onder de korenmaat. Dat lag niet aan haar talent, maar eerder doordat zij steeds te hoog greep met haar liedjes en teksten. Zij wilde een chanson-achtig repertoire opbouwen, waarmee zij werkelijk wat zeggen kon. En dáárvoor is het publiek maar klein! Toen zij de Nederlandse finale van het Eurovisie Songfestival won kwam dan toch de waardering en de belangstelling waar zij al zo lang recht op had. En met een nieuwe plaat schoot zij dan toch in die zeldzame roos, waarin artisticiteit en commercialiteit verenigd zijn. "Ik ben gelukkig zonder jou" is een bijzonder goed liedje van Peter Koelewijn. Overigens schreef hij de tekst voor dit liedje niet zelf; die is van Hanny Meijler. De andere kant bevat de Nederlandse versie van Hervé Vilards pakkende "Capri, c'est fini", dat bij ons "Met wie ik hem zie" werd. Men kan zich oprecht verheugen over het succes dat deze hard werkende talentvolle artieste met een werkelijk mooie plaat heeft!
			PLATEN NIEUWS, November 1966 Conny sierde de voorpagina van Platen Nieuws van november 1966, maar in het blad is verder geen artikel over haar aanwezig. Platen Nieuws was een blad dat klanten van diverse platenzaken gratis mee konden nemen. In het blad stond informatie over de nieuwste grammofoonplaten. Op de voorpagina was een deel leeg gelaten, waar de betreffende platenzaak een eigen stempel kon zetten, in de hoop dat wanneer men in het blad iets van hun gading zag, bij deze zaak terug zou komen dit aan te schaffen. Het blad hiernaast was afkomstig uit een van de zaken van het inmiddels ter ziele gegane Van Geet.
			AVROBODE 47, 20 november 1966 Vanuit het Bussumse Concordia komt vanavond het AVRO TV-programma "Klankklaar Nederlands". Een muzikaal programma, waarin ditmaal zangeres Conny van den Bos het voor het zingen heeft. Zoals de titel al aankondigt zijn het louter Nederlandse (enkele uit het Frans vertaalde) chansons, die Conny u laat horen. Het zijn de chansons die op haar nieuwste (in september verschenen) langspeler staan. Een plaat die - zo vernemen we van de maatschappij - het bijzonder goed doet bij jong en oud. Om een paar titels te noemen: "Paleis met gouden muren", "De man van mijn hart" (tekst Hans van Hemert), "Het vendel des konings" (uit het Frans vertaald door Ernst van Altena) en "Ik geef een feest" (van oud AVRO-medewerker Gerrit den Braber).
			ZIE MAGAZINE 16, 19 april 1974 (België) De lange, moeilijke weg was de goede "Het is typisch dat men mij bij optredens in België nog altijd vraagt naar "Het vendel des konings". In Nederland is dat nummer bijna helemaal tussen de plooien gevallen. Komt het omdat de Franse invloed bij jullie zoveel sterker is en jullie daarom een chanson beter aanvoelen? Misschien wel, ja." "Paleis met gouden muren", "Requiem", "Als vreemden", "Oud", "De man van mijn hart"... het zijn stuk voor stuk blijvertjes die aantonen dat de lange, moeilijke weg die Conny gekozen heeft ook de goede was. Zij heeft het nooit moeten hebben van het gemakkelijke rommelwerk. Zij durft eisen te stellen. Aan zichzelf en aan haar publiek. Zij paart goede smaak en talent aan een bredeneerde zelfkritiek. Het resultaat is een superieur repertoire. "Zelf ben ik er nooit op uit geweest om ineens ontzettend veel te verdienen met hitwerk. Bij mij is het geleidelijker gegroeid. Daardoor heeft het ook een langere adem. Mijn eerste platen verkopen nu nog altijd. Het zijn liedjes die heel lang blijven doorlopen."
			VERONICA 48, 30 november 1974 Niet meer zo fanatiek "Ja, het komt natuurlijk wel een beetje hard aan dat je alleen zoveel aandacht krijgt wanneer je een hit hebt. Maar ik moet je zeggen dat die belangstelling toch welkom is. Kijk, ik ben nu eenmaal geen zangeres van hits. Ik moet ook niets hebben van feesttenten en carnavalsgedoe. Ik mag wel zeggen dat ik carnaval háát!" Conny is een dagje ouder geworden. Ze is niet meer de veelbelovende zangeres die over de wereld raast om overal te songfestivallen. "Je gaat wat meer genuanceerd denken en doen. Je hoeft niet meer zo nodig en bent niet meer zo fanatiek als vroeger." "Wanneer ik prof werd? Dat was in februari 1960. Toen had ik mijn eerste radio-uitzending. En eind 1961 het eerste plaatje. Dat heette "Adieu"." Van haar laatste langspeelplaat zijn al zestienduizend verkocht. Een behoorlijk aantal voor een "moeilijke" plaat. Conny: "Ik ben af en toe wel eens benieuwd wie de mensen zijn die mijn langspeelplaat kopen. Zo'n liedje als "Roosje" dat slaat aan bij kinderen, via tieners, naar volwassenen en dan naar ouden van dagen. De mensen vinden het prachtig. Eerst was er die langspeelplaat en toen de radio steeds "Roosje" draaide, ja, toen zat het er dik in dat er een single van moest komen."
			VIVA 32, 9 augustus 1975 "Ik draag kleren die bij m'n liedjes passen" "Ik vind, ook al ga ik alleen maar even boodschappen doen, dat ik er goed uit moet zien. Met het oog op eventuele herkenning, wat erg belangrijk voor me is, maar ook voor mezelf. Ik vind dat gewoon een lekker gevoel. Hypermodieus ben ik beslist niet... Ik volg de mode maar draag alleen wat ik zelf leuk vind, en niet omdat de één of ander het voorschrijft." "Ik zoek wel altijd kleren die bij mijn soort liedjes passen. Je zult mij nooit in een strakke glimmende sexy jurk zien. Ik kan daar toch moeilijk "Roosje mijn roosje" in gaan staan zingen."
			STORY 33, 15 augustus 1975 Indianen staken Conny in kostbaar haakwerk Tot de schare bewonderaars van roodgekrulde zangeres Conny Vandenbos behoren twee Amsterdams-Amerikaanse roodhuiden. Zwartvoet-Indianen Gary en Gregory werkten talloze uren aan een kostbaar geschenk. Conny: "In ons vak kun je de meeste kledingstukken maar een paar keer dragen. Over het algemeen kun je jezelf niet vaker dan één of twee keer in dezelfde jurk op de tv vertonen." Daarom was Conny ook zo enthousiast over het idee van de in Amsterdam neergestreken Amerikaanse boetiekeigenaars Gary en Gregory Christmas. "We vinden Conny Vandenbos een geweldige artieste en daarom willen we graag een creatie voor haar ontwerpen en maken", lieten de Zwartvoet-Indianen de zangeres via Story weten. Als Conny zich hult in de beide japonnen die Gary voor haar gehaakt heeft, is ze één en al enthousiasme. "Vooral die japon met al die kleurtjes, daar ben ik weg van." Gary en Gregory stralen: "Dan krijg je die van ons cadeau."
			STORY 4, 23 januari 1976 (België) Het bijbehorende artikel is helaas niet aanwezig, dus kan er geen samenvattig van worden geplaatst.
			STORY 4, 24 januari 1976 Conny werd Sjakie's serveerster Achter de ramen de ramen van het knusse restaurant dat een uniek uitzicht biedt over de arena van de Jaap Edenhal, zaten exploitant Sjaak Swart en zijn vriend Willem Vis een kaartje te leggen. "Juffrouw, even twee koffie aan mijn tafeltje," bestelde Sjaak bij de onzichtbare serveerster die zich schuilhield in de keuken. "Melk en suiker, meneer?" klonk het vriendelijk. Met een half open mond staarde Willem naar de serveerster. "Verrek, Sjakie, dat lijkt... dat lijkt... dat is Conny Vandenbos!" Conny, dag in dag uit bezet door vele optredens op televisie, radio en toneel, had zich die morgen vrijgemaakt om de man die model stond voor haar schlager een handje te helpen in zijn restaurant, om zo zijn vriend Willem te grazen te nemen. Gerrit den Braber: "In de Amerikaanse versie spreken ze over "het jongetje van de buren", maar ze gebruiken er geen speciale naam voor. Ik liep er dagen over te piekeren, tot ik 's avonds een keer ging kijken bij een voetbalwedstrijd van een artiesten-elftal. Sjaak Swart versterkte hun gelederen en op het moment dat hij een magnifieke goal scoorde, flitste het door mijn hoofd: Sjakie, dat is het."
			VARA GIDS 48, 27 november 1976 90 jaar strijd Haar voorlaatste LP is met platina beloond en van haar nieuwste, "Zo wil ik leven", waren binnen vier weken niet minder dan 90.000 exemplaren verkocht. Het gaat natuurlijk over Conny Vandenbos, onbetwist de succesvolste vertolkster van het Nederlandstalige repertoire van dit moment. Conny treedt vanavond op tijdens het door de VARA uit te zenden feest van de 90-jarige Industriebond NVV. Ze zingt dan de liedjes "Macht" en "Het vendel des konings". "Ik maak nu platen waar ik helemaal achter sta. Dat komt ook voor een deel door het commerciële succes van mijn muziek. Doordat mijn platen goed verkopen, geeft de platenmaatschappij me alle vrijheid. Zo is deze periode niet alleen commercieel, maar ook artistiek een hoogtepunt. En dat vind ik minstens zo belangrijk."
			STORY 52, 24 december 1976 (België) Conny Vandenbos vocht bijna met de douane aan de Berlijnse Muur "Kleren kunnen ten dele verraden wie je bent. Toen ik op tournee was in Oost-Duitsland, viel het me op dat de script-girl van het televisieteam vrij westers gekleed ging, héél anders dan de meeste Oostduitse meisjes. Omdat ik er het fijne van wilde weten, sprak ik haar er over aan. Daarop kwam een erg menselijk verhaal aan het licht. Haar ouders scheidden toen ze elf was. Ze verkoos bij haar vader te blijven in Leipzig. Haar moeder woonde in Hamburg. En toen werd de beruchte muur opgetrokken. Bij elk bezoek bracht haar moeder een prettig jurkje mee uit het vrije westen, en dat verklaarde haar aparte voorkomen. Ik ben nog verscheidene keren in Oost-Duitsland geweest. Omdat ze zo geïnteresseerd is in mode, nam ik wat tijdschriften voor haar mee. Wat een moeite ik heb gehad die over de grens te krijgen! Ik heb bijna met de douane gevochten. "Ik wil verdorie wat te lezen hebben!", brulde ik. En omdat ik zo onverzettelijk bleef, hebben ze zélf maar ingebonden."
			MIX 5, 4 februari 1977 "Natuurlijk zijn Roosje, Sjakie en ome Arie mensen die echt bestaan" "Toen ik een jaar of acht was, woonden er drie huizen bij ons vandaan twee jongetjes, een tweeling. Die gingen altijd als beesten tekeer en haalden ontzettend veel kattekwaad uit. Toch waren het schatten van jongens. Zij lijken sprekend op Sjakie." De zangeres heeft er nog wel een verklaring voor dat de hoofdfiguren uit haar liedjes echt moeten bestaan. De postbode bezorgt bij haar in Terschuur regelmatig brieven van mensen die zichzelf menen te herkennen in Roosje, ome Arie of Sjakie. "En neem nu Roosje. Toen ik die tekst van Gerrit den Braber voor het eerst las was ik helemaal geroerd. Ik moest onmiddelijk denken aan de twee oudjes die vroeger op de hoek van ons straatje woonden." Herman Pieter de Boer schreef Ome Arie. "Ik heb niet bewust iemand voor ogen gehad die model stond voor ome Arie", zegt De Boer. "Hij was er gewoon opeens en ik wist dat hij precies bij Conny paste. Zij is een verschrikkelijk fijne vrouw om voor te schrijven. Erg intelligent en vakbekwaam."
			INTERVIEW 3, 1977 Het sprookje van een vrouw van deze tijd Bijna de helft van de vierentwintig pagina's van Interview, dat voor deze editie helemaal aan Conny was gewijd, wordt gevuld met een interview dat John Frijters met Conny had. De overige pagina's worden gevuld met veel foto's, deels bekend en deels uniek materiaal, en liedteksten. "Ik zou eigenlijk uit twintig personen moeten bestaan om alles wat ik elke dag doe rustig af te handelen. Momenteel ren ik om het bij te kunnen houden. Ik werk aan een Duitse elpee, treed 's middags op in Duitsland en ben 's avonds te gast in de show van André van Duin. Daar tussendoor komen dan ook nog eens de interviews. Nadat ik in Interview heb gestaan komt er nog een artikel over mij in het nieuwe blad van Henk van der Meyden, Privé, en volgens mij zijn de mensen dan voorlopig uitgelezen over Conny Vandenbos." "Populariteit is geen straf hoor. Ik kan er best van genieten als mensen mij herkennen. Het gaat om het hoe. Als iemand in een drukke winkelstraat keihard roep: "Hé, Vandenbos!", dan hoeft het voor mij niet."
			LIBELLE 16, 22 april 1977 Eerlijk, open, intiem "Ik heb hoofdpijn, en dat kan kloppen, want ik heb over dingen gepraat waar ik het in interviews nooit over heb." Conny was als kind erg gesloten. Haar twee jaar geleden overleden vader was net zo. Conny: "Dat hij het er erg moeilijk mee gehad moet hebben is me pas de laatste jaren duidelijk geworden. Ik herken nu zoveel." Je eerste huwelijk duurde niet lang. "Vijf jaar, en ik voelde eigenlijk al halverwege dat het niet lukte." Hoe reageert Jeroen op Karin? "Wisselend. Hij is er van jongs af aan mee geconfronteerd. Hij ziet haar wel als zusje. Laatst vroeg hij aan me: "Ik weet niet goed hoe ik dat moet zeggen, over Karin en zo. Soms zeggen de jongens: "Waar is ze dan?" Dan praat ik met Jeroen en zeg ik dat hij het rustig kan zeggen: dat Karin heel ziek is en dat ze daarom niet thuis is."
			STORY 33, 19 augustus 1977 Ted en Conny gaven elkaar een vreemd jawoord Ted de Braak en Conny Vandenbos besloten een bijzondere relatie aan te gaan. "Als alles goed gaat, kan iedereen in de herfst zien wat Conny en ik allemaal hebben uitgebroed. Het wordt een theatershow, waarbij ze als vedette eindelijk uit die schaduw komt." "Joop van den Ende is de man die ons bij elkaar heeft gebracht," vertelt Conny. "Hij wist dat Ted een nieuwe theatershow op poten wilde zetten. Toen ik bij hem kwam om te vertellen dat ik meer wilde dan alleen "Roosje, mijn roosje" zingen, legde hij meteen het contact." Het moet voor Conny een belangrijke beslissing zijn geweest om met Ted in zee te gaan. Als zangeres verdient ze met haar losse optredens veel meer. "Er is een groot verschil tussen artiesten die in korte tijd heel veel willen verdienen en mensen die hun carrière willen uitbouwen," antwoordt ze. "Als je in je succesperiode overal optreedt alleen om het geld, dan ga je slecht met het theatervak om."
			MIX 7, 17 februari 1978 Conny Vandenbos stort zich voor haar fans niet in de ellende "Ik ben ontzettend blij met de erkenning die ik de laatste jaren heb gekregen van het grote publiek. En ik ben er trots op, dat er vanaf 1974 zo'n 400.000 LP's van me zijn verkocht." De charmante, roodharige zangeres vindt dat zij van 1960 tot 1974 nauwelijk heeft meegeteld als platenartieste. "Goed, ik had in die lange periode enkele hitjes en werk genoeg, maar tot een doorbraak kwam het niet." "Ik krijg van briefschrijvers erg veel teksten voor nieuwe, vaak trieste liedjes aangeboden. Op mijn laatste LP, "Licht en schaduw", staat ook een tekst van een Belgische meneer. Die vond ik zó goed, dat ik de woorden heb gebruikt. Nee, ik ken de man niet," zegt Conny. Wanneer de zangeres álle teksten die haar worden toegezonden zou moeten gebruiken, zou zij al snel geen stem meer over hebben. "Ik zou ook weer véél zwartgalliger worden als ik die liedjes zou gaan brengen. Want die teksten staan doorgaans bol van het leed. Erg veel ellende is erin verwerkt, tot aan mensen die in het water springen toe..."
			WEEKEND 22, 3 juni 1978 "Ik probeer op 'n andere manier mooi te zijn" "Mijn vader was dameskapper. Toen ik zo'n jaar of twee was, ben ik verdwaald en belandde op het politiebureau. Ik rook duidelijk naar een kapsalon en zodoende zochten zij in alle kapperszaken naar m'n ouders. Als kind wilde ik altijd mijn haar lang laten groeien, maar dit kon nooit. Alle nieuwe modellen werd op mijn uitgeprobeerd. Ik was een echt proefkonijn. Nu loop ik al vier jaar met hetzelfde hoofd." "Doordat ik mijzelf geen schoonheidskoningin vind, speelt onbewust denk ik de factor mee dat ik op een andere manier "mooi" probeer te zijn. Met mijn stem probeer ik iets moois van me te geven." "Misschien kom ik soms wat hautain over, maar dat is te wijten aan de verlegenheid in me. Meestal kom ik niet tot het uitdiepen van een relatie doordat ik te verlegen ben. En een opervlakkige, moedwillige vriendschap ligt me totaal niet."
			STORY 32, 11 augustus 1978 Door dat telefoontje kromp Conny Vandenbos' moederhart ineen Jeroen is opgegroeid tot een pittige knaap die in augustus naar de vierde klas gaat. Maar niet zo lang geleden bezorgde hij Conny een schok. De juffrouw van de klas belde; ze wilde met haar praten over Jeroen, omdat de jongen zich vaak zo ongecontroleerd bewoog. Misschien had hij zijn spieren niet helemaal in zijn macht, want als hij voor het bord geroepen werd en door het middenpad naar voren liep, deed hij dat op zo'n vreemde, vallende manier, alsof hij over zijn eigen voeten struikelde. Wat kon het zijn? Conny stond voor een raadsel. Maar toen ging haar een licht op. Zij had een jaar met André van Duin gewerkt en Jeroen was in het begin in de weekends meegegaan naar de voorstellingen. Hij had op zijn buik tussen de coulissen ademloos André van Duin gadegeslagen. Zó goed, dat hij diens malle manier van vallen had overgenomen en op school in praktijk bracht. Of Jeroen later ook gaat zingen? Op die vraag schudt hij nadrukkelijk van nee. Met een gezicht waar de afschuw van afstraalt.
			TROS KOMPAS 35, 1 september 1979 Een goede morgen met Conny Vandenbos Wanneer Conny Vandenbos de luisteraars maandag "Een goede morgen" wenst, zal ze dat, zoals gebruikelijk in dit programma, met een praatje en een plaatje doen. Conny heeft nog niet besloten wat ze in het anderhalve uur dat ze het op Hilversum 1 voor het zeggen heeft zal gaan draaien. Maar één ding is zeker: het zal hoofdzakelijk Nederlands product zijn. "Wat ik aan Nederlandse platen kan doen, móet ik doen," aldus de zangeres, "omdat het hele Nederlandse repertoire de laatste maanden zwaar op de tocht staat en wij bezig zijn onze eigen Nederlandse showbusiness de grond in te boren." Conny Vandenbos laat weten dat ze wat teleurgesteld is in de zenderkleuring. "Ik stond daar aanvankelijk positief tegenover, maar Hilversum 1 heeft volgens mij niet het alternatief voor Hilversum 3 geboden. Hilversum 3 deed wat ervan werd verwacht, maar ik vind dat Hilversum 1 een dag- en nachtprogramma had moeten worden met alle soorten muziek, óók het Nederlandse lied." Conny grijpt dan ook haar kans om een lans te breken voor de Nederlandse muziek, waarbij zij eveneens instrumentale en popnummers laat horen. "Ik heb vier jaar "Close-up" voor de TROS gedaan, en ik ben gewend mijn presentatie uit de losse hand te doen; ik zeg wat me invalt."
			MIX 37, 14 september 1979 "Vroeger wilde ik al m'n geld besteden aan de beste oogartsen" Praten over haar jeugd betekent voor de roodharige artieste dat ze onmiddellijk de Tweede Wereldoorlog aan moet snijden. "Afgrijselijk om als kind te moeten opgroeien in oorlogstijd. Ik was de oudste en had als kleuter de taak om op mijn twee broertjes te passen als m'n ouders op zoek gingen naar voedsel. Als ik zo over m'n jeugd praat realiseer ik me ineens dat die oorlog een veel diepere indruk op me heeft gemaakt dan ik voor mogelijk hield. Als meisje van zestien droomde ik er nog van." Een ander trauma uit die jaren hield de zangeres over aan de scheldpartijen van leeftijdsgenoten die zij te incasseren kreeg over haar ogen. "Dat heb ik altijd als héél afschuwelijk ervaren. Ik heb altijd geroepen: Als ik ooit geld verdien, besteed ik ál mijn geld aan de beste oogartsten die er te vinden zijn. Dat heb ik dan ook zoveel mogelijk consequent gedaan. Ik moest en zou van die bril afkomen die mijn ogen moest "rechttrekken"."
			WINTERSPORT 3, 1979 De witte wereld van Conny Vandenbos In de bosrijke omgeving van Soesterberg bij de kunstskibaan staat een opvallende, grote auto, een zwarte Rancho. Ernaast staat Conny al even opvallend in een rood joggingpak en de bekende krullekop, ook rood maar niet kleurecht, lichtgroene ogen en een prachtig gaaf gebit. Conny is een fervent skister en ze skiet graag in Oostenrijk. "Het fijne van skiën is, dat je het op het moment kunt doen wanneer je zelf tijd hebt. Dat is voor mij erg belangrijk. Zodra je iets gaat doen in clubverband kun je een aantal keren per week niet, en dit kun je gewoon doen wanneer het je schikt." "Ik vind het ook fijn dat je nu in de winter iets hebt. Anders was het alleen de zomervakantie of hoogstens een reis naar Spanje. Nu kijk ik meer uit naar de wintervakantie. Die vind ik leuker, actiever. Jammer genoeg kunnen we alleen met de kerst, omdat mijn zoon op school zit, dus ik ben gebonden aan die vakanties. Maar ik probeer dikwijls zelf nog een weekje te gaan. Ik rijd in één dag naar Oostenrijk."
			WEEKEND 48, 1 december 1979 Wat met de kreet "Groene zeep in plaats van sneeuw", die op de voorpagina staat, wordt bedoelt is helaas niet duidelijk, want het bijbehorende artikel is in het archief niet aanwezig.
			KRO STUDIO 12, 22 maart 1980 Conny Vandenbos gelooft niet in sprookjes Over welke karaktereigenschappen moet je beschikken om twintig jaar op de been te blijven in de harde wereld van de showbusiness? Conny Vandenbos heeft weinig moeite met die vraag: "Je moet tamelijk nuchter zijn. Velen zien de showbusiness als een prachtig sprookje. Nou, zo is het niet. Het is keihard werken, vallen en opstaan. Om het lang vol te houden moet je niet in sprookjes geloven en veel zelfkritiek hebben. Ik heb daar soms wel eens teveel van, ben nooit tevreden." Hoewel zij het Nederlandse lied op handen draagt, komt Conny er rond voor uit dat zij gek is op Frankrijk. "Niet alleen alleen omdat het een schitterend land is, maar vooral vanwege de mentaliteit: serieus, maar op een leuke manier. De Fransen hebben een liefde voor hun eigen land. Ze rijden in een Renault en houden van hun eigen vedetten. Ze zijn een beetje trots op zichzelf." Nederlanders hebben een minderwaardigheidscomplex? "Ja, luister maar naar de radio. Ik ben niet blind of doof voor goed buitenlands materiaal, maar vaak wordt er uitsluitend de voorkeur aan gegeven omdat het buitenlands is."
			STORY 14, 4 april 1980 (België) "Ik heb een hekel aan mooie mannen" "De onzekerheid van m'n jeugdjaren... Het is toch walgelijk dat een belangrijk deel van je kind-zijn vergald wordt door angst. Angst om uitgelachen te worden, angst voor zelfingenomen jochies die me uitkreetten voor 'schele'." "Mooie mannen die er van uitgaan dat ze élke vrouw om hun vinger kunnen winden... ik mijd ze als de pest. Dat zal wel iets te maken hebben met de blaaskaken die me vanuit hun eigenwaan bespotten toen ik jong was..." "Mijn ontzettend dominante eerste man, tegen wie ik moest opknokken om een beetje persoonlijkheid over te houden... Het lijkt nu zo ver af. Mijn huidige echtgenoot, Ger, is twintig jaar ouder dan ik. Ons huwelijk is een rustpunt waarbinnen we elkaar de kans geven ons te ontplooien. Niet benauwend, niet verpest door onzinnige verwijten."
			VERONICA 45, 8 november 1980 "Ik ben gelukkig nooit tevreden" "Teksen en muziek van Janis Ian hebben me altijd erg aangesproken. Ik heb tijdens gesprekken ook gemerkt dat we veel gemeen hebben. Ze neemt haar vak heel serieus. Ze is een harde werkster. En ze is waanzinnig gek op dit vak. Een verschil is dat ze zich meer componiste voelt dan zangeres. Componeren kan ik niet. Teksten maak ik soms bij vlagen, maar ik heb het gevoel dat er mensen zijn die het beter kunnen dan ik, dus laat dat liever aan hen over." "Er is de afgelopen jaren een stijgende lijn te zien geweest, omdat ik iedere keer mijn eisen weer hoger stel. Ik ben gelukkig nooit tevreden met een LP of welk product van mezelf dan ook. Als het af is dan zeg ik: "Zo, dat was dat en de volgende keer beter". Ik probeer elke keer te streven naar iets beters, omdat ik altijd weer onvolkomenheden bij mezelf hoor."
			STORY 7, 19 februari 1982 "Was ik maar eerder van die krulletjes afgestapt" Conny Vandenbos is een boeiende vrouw met een sterke persoonlijkheid. Ze heeft een heel bijzondere uitstraling en een heleboel durf. Daarom vindt ze het leuk een beetje met haar uiterlijk te experimenteren. "Ik vind het leuk er steeds anders uit te zien. Als ik naar een feestje ga, ligt het helemaal aan mijn stemming hoe ik me ga kleden. De ene keer is dat heel opvallend, de andere keer ga ik in een spijkerbroek met een mooie blazer. Ik draag veel leer, ook heel veel broeken eigenlijk. Het voordeel van leer, vind ik, is dat het heerlijk draagt. En het heeft iets bijzonders. Het is ook bij veel verschillende gelegenheden op zijn plaats. Ik laat mijn kleren vaak maken. Maar ik ga ook wel eens een weekend naar Parijs om daar naar kleren te kijken. Ze hebben daar modieuze kleding toch iets eerder dan hier. Als ik thuis ben, loop ik er het liefst makkelijk bij in een lekkere grote trui met een broek of een leuk trainingspak." Het is toch heel leuk om te zien dat Conny, die nu al zo'n 21 jaar succesvol bezig is, er voor de zoveelste keer voor zorgt er weer heel verrassend anders uit te zien.
			VERONICA 31, 31 juli 1982 Conny Vandenbos als presentatrice op de Floriade Deze week kunt u de geliefde zangeres Conny Vandenbos eens in een andere gedaante aanschouwen. Zij presenteert het televisie-programma "Vara op de Floriade", een productie van haar nieuwe manager John de Mol jr. Toen de Vara De Mol eerder dit jaar benaderde voor het Floriade-programma, had men geen duidelijke ideeën over de presentatie. De Mol was op de hoogte van Conny's vroegere radiowerk en informeerde bij de Vara of men akkoord kon gaan met de vocaliste in de rol van presentatrice. De Vara gaf onmiddelijk groen licht. De Mol wil verder proberen de theatershow, waarmee Conny in België triomfen viert, naar Nederland te krijgen. Weinig mensen in Nederland weten dat Conny in België een topster is. Zij krijgt moeiteloos de grootste casino's vol. Conny behoort inmiddels tot de meest geroutineerde en gewaardeerde zangeressen van ons land. In een business waar artiesten komen en gaan, heeft zij zich altijd aan of nabij de top kunnen handhaven.
			STORY Nummer 42, 22 oktober 1982 Nu is Conny Vandenbos juist dol op brillen "Ik heb een echte brillentic," bekent Conny Vandenbos lachend. Overal waar ik kom snuffel ik naar een leuk exemplaar. Maar ik moet me nu maar wat gaan beheersen, want ik heb er inmiddels meer dan twintig." Zoals u waarschijnlijk wel eens ergens hebt gelezen, had Conny Vandenbos als kind een lui oog. Zij moest daarom altijd een brilletje dragen. U weet wel, zo een met aan één kant matglas om haar luie oog te dwingen het kijkwerk te doen. Kleine Conny haatte haar bril uit de grond van haar hart, vooral omdat andere kinderen haar vaak uitscholden voor "schele". Daarom is het des te vreemder dat diezelfde Conny Vandenbos nu een "brillentic" heeft. De zangeres: "Ik kan me nu niet meer voorstellen dat ik er vroeger zo'n hekel aan had. Ik vind me een bril erg leuk staan. En bovendien geeft een zonnebril mijn ogen rust."
			WEEKEND 46, 17 november 1984 "Wat die pillen bij Karin hebben aangericht!" "Karin is nu 25. Van haar tweede af is ze epileptisch. Ze kreeg niet alleen medicijnen om de toevallen binnen de perken te houden, maar ook om voortdurend rustig te blijven. Niemand vermoedde precies de bijwerkingen van die medicamenten. Pas de laatste jaren wordt dat steeds duidelijker. Karins wervelkolom is kromgegroeid en haar gebit is aangetast. Tanden breken af, haar tandvlees groeit te ver door, al dat soort akelige dingen." "Ze slikte wel 15 tot 20 pillen per dag. Eén van de bijwerkingen van die kalmeringsmedicijnen was spierverslapping. Achteraf bleek Karins lichaam daardoor niet opgewassen tegen de snelle groei." "Lange tijd heb ik niets doorgehad. Tot Karin wegens die spierverslapping ook weer in bed begon te plassen. En ze zag eruit als een drugsverslaafde. Toen heb ik uiteindelijk ingegerepen en gevraagd of de doctoren met die hoge medicatie wilden stoppen. Maar het was al te laat. De vernietigende werking had al plaatsgevonden."
			STORY 50, 14 december 1984 "Ik ben jaloers op Marco Bakker..." "Ik ben wel eens jaloers op jou', zegt Conny glimlachend. "Niet vanwege je conservatoriumopleiding. Ik wilde geen klassiek zangeres worden en daarom was het beter om zoveel mogelijk gebruik te maken van het natuurlijke geluid van mijn stem. Naar mate ik langer meedraaide in de showbusiness merkte ik hoe zwaar het vak van zangeres eigenlijk is. Als je een hit hebt, dan wordt steeds weer van je verwacht om daarna nog een grotere te maken. Die druk van telkens met iets nieuws te moeten komen is me wel eens wat te zwaar. Dat is ook de reden dat ik wel eens jaloers ben op een zanger zoals jij." "Ger en ik denken er wel eens over om er zo'n maand of zes tussenuit te breken." Marco kijkt verbaasd op. "Wat toevallig. Willeke en ik praten er de laatste tijd vaak over om er een half jaar met onze boot tussenuit te trekken."
			STORY 38, 15 september 1989 "Eigenlijk wilde ik niet..." Je kwam op 16 januari 1937 als Jacoba Adriana Hollestelle ter wereld. Nu heet je Conny. Waarom niet Coba of Ati? "Toen ik werd geboren wilde mijn moeder me graag Desirée noemen. Maar mijn vader stond erop dat ik naar zijn moeder vernoemd werd: Jacoba. Mijn moeder vond die naam niet bepaald mooi. Ze zei: "Ik wil haar niet als Coba door het leven sturen, haar roepnaam wordt Conny!" Hoe ontmoette je Wim van den Bos, je eerste man? "We waren allebei lid van een Vespa-scooterclub. Eigenlijk wilde ik niet van hem in verwachting raken, maar op een gegeven moment, ik was 21, gebeurde het toch..." Condoom vergeten? "Nee, 't was gescheurd en de morning-afterpil was er nog niet. En wat deed je dan in die dagen? Trouwen! Als ik niet van hem zwanger was geworden was 't nooit zover gekomen; dan waren we al véél eerder uit elkaar gegaan."
			STER MAGAZINE 6, december 1992 Conny Vandenbos gelooft niet in sprookjes Bewust heeft Conny Vandenbos ervoor gekozen van "Nu" een solistisch album te maken. In tegenstelling tot eerder werk waarop ze, naast Janis Ian, te horen was met bijvoorbeeld Wim Rijken en Renze Ferwerda. De laatste schreef overigens wel enkele nummers voor de nieuwe CD. Conny kan de vraag of er in de toekomst nog duetten in het verschiet liggen noch bevestigend, noch ontkennend beantwoorden. "In alle gevallen is het eigenlijk per toeval ontstaan. Het duet met Janis is geboren uit de gedachte een elpee met haar werk op te nemen in het Nederlands. Toen zij dat hoorde, bood ze zelf aan daar ook een Engelstalig duet voor te schrijven. Dat kwam dus eigenlijk zeer onverwacht. Je hebt van die mensen die je maar weinig hoeft te zien, maar waabij je het gevoel hebt dat het wel goed zit. Daar is Janis er ook één van. Uiteraard zien we elkaar niet vaak, maar we hebben destijds met de samenwerking al gemerkt dat het met weinig woorden al klikte tussen ons. We zijn beiden vrij gereserveerd, nogal op onszelf. We kijken graag een beetje de kat uit de boom. Ik denk dat we beiden vrij nuchter en reëel zijn, we geloven niet in sprookjes."
			NCRV GIDS 30, 23 juli 1994 Deze NCRV-gids is niet aanwezig, dus een samenvatting van het artikel kan niet worden geplaatst.
			NCRV GIDS 29, 22 juli 1995 Deze NCRV-gids is niet aanwezig, dus een samenvatting van het artikel kan niet worden geplaatst.
			WARM SOUNDS MAGAZINE 10, juni 2004 Michel Terstegen (22 december 1960 - 4 juli 2011) opende op 1 augustus 1986 platenzaak Da Capo Records in Utrecht. Kort voor het vijfentwintigjarige bestaan van de zaak overleed hij op slechts vijftigjarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. De winkel sloot op 31 december 2011 definitief zijn deuren. Sinds 1999 was Michel samensteller van Warm Sounds Magazine. Hierin werden alle in Nederland uitgebrachte singles vanaf 1955 tot en met begin 1970 vermeld, inclusief de data waarop deze op releaselijsten voorkwamen en eventueel extra informatie over afwijkende labels en hoezen. In het tiende nummer stonden de singles die in Nederland verschenen op het Philips-label. Op de voorkant prijkt de foto van Conny's hitsingle "Ik ben gelukkig zonder jou". Michiel vertelde indertijd dat deze foto was gekozen omdat hij Conny een goede zangeres vond, alhoewel Nederlandstalige muziek voor het overgrote deel niet tot het genre behoorde waar zijn hart naar uitging, en omdat de foto door de zwarte balk (in werkelijkheid een kapstok) uitermate geschikt was om een visueel mooi effect te creëren.
			EA NIEUWS 3/4, april 2007 "Het is niet te geloven hoe ik daar stond te slingeren!" "De pers schreef na mijn overwinning in het Nationale Songfestival: "Wulps om haar as draaiend, zong Conny Vandenbos "'t Is genoeg". En: "Als een wuivende rietpalm bewoog ze zich over het scherm". En ik was daar boos over, maar achteraf denk je: ja, die mensen hadden natuurlijk wel gelijk. Het is niet te geloven hoe ik daar stond te slingeren". Het Eurovisie Songfestival in Napels maakt een grote indruk op Conny. "Om te beginnen was het een tijd waarin niet iedereen om de week het vliegtuig pakte naar Italië of een ander buitenissig oord, dus dat was al heel bijzonder. Daar kwam bij dat Italië een festivalgek land was; en is. Sanremo stond daar natuurlijk altijd heel hoog genoteerd. Het publiek en vooral ook de journalisten waren echt waanzinning enthousiast over dat festival. Of dat echt belangrijk is, weet ik niet." Lees het volledige artikel.